FACEMOS DE CRÍTICOS MUSICAIS

Con María Soliña.  

Para iso imos partir dunha figura senlleira na Ría da Vigo: María Soliña. Seguramente a coñecerás porque traballámola hai dous cursos polo Día contra o Maltrato de Xénero. Podes refrescar o que aprendemos neste enlace.

A triste historia de María Soliña inspirou a Celso Emilio Ferreiro para escribir este poema que aparece recollido no seu libro Longa noite de pedra, de 1962.

Polos camiños de Cangas 

a voz do vento xemia:

ai, qué soliña quedache, 

María Soliña.

Nos areales de Cangas

muros de noite se erguian:

ai, qué soliña quedache,

María Soliña.

As ondas do mar de Cangas

acedos ecos traguían:

ai,qué soliña quedache,

María Soliña.

As gueivotas sobre Cangas

soños de medo tecían:

ai, qué soliña quedache

María Soliña

Baixo os tellados de Cangas,

anda un terror de auga fría:

ai, qué soliña quedache

 María Soliña.

Dende o ano 1962, este fermosísimo poema de Celso Emilio converteuse no símbolo da inxustiza e do maltrato contra a muller. Por iso, existe un gran número de versións musicadas por diferentes grupos e intérpretes.

O teu traballo será escoitar todas estas versións, contestar as preguntas que che faga e escoller a que máis che gusta, pero dando argumentos claros e fundamentados.

Para iso, ofrézoche unha escolma de vídeos, e, a continuación, un formulario que deberás completar.

Rosa Centrón e Cristina Pato:




Carlos Núñez:




Luar na Lubre:




Coro Xove da Orquestra Sinfónica de Galicia:




Amancio Prada:




Emilio Rúa:




Eva Carreras:



Escoitaches ben? Seguro?

Pois aquí tes o formulario para darme as túas respostas. Estou desexando recibilas!